In je hoofd gebeurt veel, vaak zonder dat je het zelf doorhebt. Neem af en toe een moment om stil te staan. Hoe gaat het écht met je? Niet pas als je crasht, maar juist tussendoor. Je gevoelens hoeven niet logisch te zijn. Even stilstaan en benoemen wat je voelt, kan al helpen – ook als je het alleen voor jezelf doet. Die check-in geeft ruimte. Voor rust. Voor herstel. Voor jou. Jouw gevoel doet ertoe. Altijd.

Iedereen heeft grenzen – fysiek, mentaal, sociaal.

Het is sterk als je die van jezelf kent en aangeeft. Maar net zo belangrijk: zie en respecteer ook die van anderen. Een grens is geen zwakte. Het is zelfzorg. Het is duidelijk zijn. Je hoeft je grens niet uit te leggen om hem te mogen stellen. Anderen ook niet. Een veilige plek begint bij: nee is nee. Altijd. Overal.

In een wereld waar altijd iets moet, mag jij pauzeren. Soms komt mentale onrust niet van ‘te veel voelen’, maar van te weinig ruimte. Je hoeft niet alles tegelijk op te lossen of te delen. Er is geen timer op je herstel. Geen deadline op rust. Vertraag als het kan. Stop als het nodig is. Je tempo is van jou – en dat is precies goed.

Echte aandacht hoeft niet groots te zijn. Soms zie je iets in iemands ogen, houding of stilte. Wees alert. Wees zacht. Een simpele check-in kan iemands dag redden. Ook als je zelf even niet weet wat te zeggen – er zijn telt. Vraag hoe het gaat. Of blijf gewoon even staan. Samen is beter dan alleen.

Pauze is geen luxe. Het is een levensbehoefte. Scrollen, denken, praten, dansen – het kost allemaal energie. Gun jezelf dus ook momenten van níet presteren, níet reageren, níet meebewegen. Je hoeft niet uitgeput te zijn om rust te verdienen. Neem afstand. Adem. Ontspan. De wereld wacht wel.

Iedereen heeft momenten waarop het teveel is. Je hoofd vol. Je lijf leeg. Dan is het tijd om hulp te vragen. Niet pas als alles uit de hand loopt, maar juist eerder. Hulp zoeken is geen falen – het is lef. Begin klein: zeg iets tegen iemand die je vertrouwt. Stuur een appje. Of zoek anonieme steun. Wat je voelt, hoeft niet geheim te blijven. Je hoeft het niet alleen te dragen.

Wat jij voelt, doet ertoe. En je bent niet de enige. Schaamte houdt gevoelens stil – begrip laat ze stromen. We praten open over griep, spierpijn en een kater. Waarom dan niet over somberheid, stress of paniek? Het begint met eerlijk zijn. Naar jezelf. Naar elkaar. Als jij deelt wat je doormaakt, geef je anderen ruimte om dat ook te doen. Samen maken we mentaal oké normaal.